Ισχυρή ηγεσία είναι εκείνη που αναδεικνύεται αλλά και επιβιώνει με τις πολιτικές που ασκεί και υιοθετούνται και εφαρμόζονται από ενημερωμένους διοικούμενους.

Εμείς οι αιρετοί των μικρών πληθυσμιακά ορεινών δήμων, των δήμων που παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στους τόπους μας κυριολεκτικά ζούμε στο καμίνι που περιέγραψε ο κ. Υπουργός,  των δήμων, τους οποίους οι εφαρμοσθείσες εδώ και χρόνια πολιτικές θέλησαν να τους κατατάξουν στην κατηγορία των δήμων με ειδικές ικανότητες, όπως και κείνους των νησιών, θέλουμε με αξιοπρέπεια να δηλώσουμε ότι τη «διαφορά» την έκαναν παντού και πάντα «οι λίγοι –οι μικροί»

Εργαζόμαστε ως οφείλουμε, ξεπερνώντας τα όρια που επιβάλλει το καθήκον μας, χέρι με χέρι, βήμα – βήμα, με τους ελάχιστους υπαλλήλους των δήμων μας, για τις τοπικές μας κοινωνίες. Εκείνες τις κοινωνίες που οι εκάστοτε υπουργοί και βουλευτές θυμούνται ελάχιστα γιατί είναι  πληθυσμιακά μικρές και δεν επηρεάζουν σημαντικά τα δικά τους εκλογικά αποτελέσματα.

Είναι όμως αυτές οι κοινωνίες που στηρίζουν την οικονομία της χώρας. Οι αγρότες-κτηνοτρόφοι του Βιάννου, του Νευροκοπίου, του Παρανεστίου, του Οροπεδίου, των Ανωγείων, των Τζουμέρκων, οι ψαράδες των νησιών μας και ο τουρισμός είναι οι μόνοι πυλώνες της οικονομίας της χώρας μας.

Κι είναι συγχρόνως οι κάτοικοι αυτών των περιοχών που σήμερα στερούνται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα για όλους τους ΄Ελληνες, στην ενημέρωση.

Πληρώνουμε κρατική τηλεόραση που επανασυστήθηκε χωρίς όμως να τη βλέπουμε. Αυτό δεν είναι φορολόγηση είναι ληστρική επιδρομή που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2014 και κρατάει ακόμα.

΄Εχουν ψηφιστεί αρμοδιότητες ειδικά για τους ορεινούς δήμους, με την ελάχιστη ΣΑΤΑ, δεδομένου ότι το πληθυσμιακό κριτήριο στην κατανομή της τελευταίας έχει βαρύνουσα σημασία, στις οποίες δεν μπορούν οι δήμοι μας να ανταπεξέλθουν λόγω της μη μεταβίβασης των ανάλογων πόρων.

Μας ζητείται να υποστηρίζουμε κοινωνικές δομές όταν κλείνουν ή υποβαθμίζονται σχολεία στην ακριτική Ελλάδα, υποχρεώνοντας τους μαθητές να παρακολουθούν δυο δυο τις τάξεις ή ακόμα χειρότερα.

΄Οταν δεν χρηματοδοτούμαστε επαρκώς για τη θέρμανση των σχολικών κτιρίων, εξομοιώνοντας την σχετική χρηματοδότηση με εκείνη που δίνεται σε άλλες περιοχές με πολύ υψηλότερες θερμοκρασίες, παραθαλάσσιες ή μη ορεινές.

Διατηρούντα ίδια κριτήρια για την επιδότηση μεταφοράς μαθητών στις ορεινές σε σχέση με τις άλλες περιοχές, ενώ είναι σαφές ότι είναι διαφορετικό να μετακινείται ένας μαθητής, ένα παιδί 2 ή 2,5 χιλιόμετρα σ’ ένα αστικό περιβάλλον κι είναι άλλο να υποχρεώνεται να περπατά μόνο του πεζό μέσα στα βουνά.

Είναι διαφορετικές οι ανάγκες μετακίνησης οχημάτων των υπηρεσιών μας όπως τα απορριμματοφόρα στα βουνά  και οι ανταποδοτικές μας υπηρεσίες απαιτούν πολλαπλάσια κόστη γεγονός που σε συνδυασμό με τη μικρή φοροδοτική ικανότητα του συνόλου των δημοτών μας που αριθμητικά είναι λίγοι καθιστά αδύνατο τον ισοσκελισμό των εσόδων με τις δαπάνες των περισσότερων από τους δήμους .

Ενώ οι δήμοι μας έχουν ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις με τους άλλους δήμους της χώρας, δείχνει να μη νοιάζεται κανείς για το γεγονός ότι στερούμαστε του απολύτως αναγκαίου προσωπικού για την υλοποίησή τους.

Πέραν αυτού νομοθετείται η δυνατότητα  σύστασης θέσεων σε όλους τους δήμους με πληθυσμό άνω των 10.000 κατοίκων  δηλαδή εξαιρούνται στην πλειονότητά τους οι ορεινοί δήμοι και επιπλέον νομοθετείται η δυνατότητα απόσπασης υπαλλήλων σε γραφεία περιφερειαρχών και αντιπεριφερειαρχών όχι όμως και δημάρχων.

Και όλα αυτά ενώ είμαστε οι δήμοι υποχρεωμένοι να καταβάλλουμε μισθούς και υπερωρίες υπαλλήλων  μας που είναι  αποσπασμένου σε γραφεία βουλευτών !

Την ίδια περίοδο συμβαίνει να μη χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη των δημάρχων για τη μετάταξη του προσωπικού του δήμου σε φορείς του δημόσιου τομέα, ενώ αυτή είναι απαραίτητη προκειμένου για τη μετάταξη υπαλλήλου από ΟΤΑ σε ΟΤΑ.

Και υπό αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες φιλοδοξούν  οι εκάστοτε κυβερνώντες να έχουμε απορρόφηση στο ΕΣΠΑ ενώ πολύ καλά γνωρίζουν  ότι μας βάζουν  δρομείς σ’ ένα αγώνα άνισο, καταδικάζοντας τις τοπικές μας κοινωνίες στην συνεχόμενη υποβάθμιση, στο να ζουν διαφορετικά σε σχέση με όσα τους αξίζουν.

Αναρωτιέμαι ειλικρινά, πώς θα τέλειωνε μια μέρα στην Ελλάδα, αν δεν έφτανε στα εργοστάσια των βιομηχανικών περιοχών το γάλα και το κρέας που παράγουν οι κτηνοτρόφοι και  τα ξύλα που υλοτομούνται στα δάση.

Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα τιμωρηθούν εκείνοι που αποφασίζουν την τεχνική λύση που δίνει βοσκότοπο στον αγρότη της Ανατολικής Μακεδονίας ή Θράκης στην Εύβοια ή ενδεχομένως σε κάποιο νησί.  Γιατί αλήθεια πρέπει να χάνουν τον ύπνο τους οι άνθρωποι του μόχθου επειδή  άλλοι «κοιμόταν»  όταν έπρεπε να εργάζονται;

Ποια περιφέρεια πιστεύετε ότι θα φροντίσει τους δρόμους όταν το τέλος χρήσης βοσκοτόπων θα το στερηθεί ο Δήμος που σήμερα ανταπεξέρχεται στην ανάγκη αυτή;

Η ξυλεία σαπίζει στα βουνά γιατί έχουν εγκαταληφθεί από τα δασαρχεία οι δασικοί δρόμοι. Τα χρήματα πηγαίνουν στο πράσινο ταμείο και μετά πού? Κι οι υλοτόμοι μένουν απλήρωτοι γιατί δεν μπορούν να παραδώσουν τα προϊόντα του δάσους.

΄Ολα αυτά είναι ζητήματα που έχουμε συζητήσει στην  Επιτροπή Ορεινών περιοχών –σας έχουν σταλεί οι αποφάσεις κ. Πρόεδρε- και τα έχουμε γνωστοποιήσει και στα αρμόδια Υπουργεία.

Συνάδελφοι,

Η Επιτροπή Παρακολούθησης του Κογκρέσου Τοπικών Περιφερειακών Αρχών του Συμβουλίου της Ευρώπης και το ίδιο το Κογκρέσο, υποστηρίζει ότι οι ορεινές περιοχές της Ελλάδας πρέπει να υποστηριχθούν με ειδικές γι’ αυτές πολιτικές. Και αυτό έχει μια απόλυτα οικονομική διάσταση και εφόσον πραγματοποιηθεί και οικονομική-αναπτυξιακή  προοπτική για τους τόπους που υπηρετούμε.

΄Εχετε και εσείς κ. Πρόεδρε όπως και οι Υπουργοί λάβει επιστολές δημάρχων ορεινών δήμων που διαμαρτύρονται ότι δεν μπορούν ν’ ασκήσουν αρμοδιότητες χωρίς τους απαιτούμενους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους.

Οι Δήμοι δεν είναι εξιλαστήρια θύματα που θα πληρώνουν πρόστιμα, ούτε οι Δήμαρχοι για να παραπέμπονται στα δικαστήρια για όσα αδύνατα τους υποχρεώνει ο νόμος να πράξουν.

Τέλος θα ήθελα τοποθετούμενη στη συζήτηση που συνεχίζεται, να εκφράσω την προσωπική μου άποψη ότι δεν είμαι της άποψης να κλείσουμε τους Δήμους μας γιατί έτσι ταλαιπωρούμε τους πολίτες μας, ούτε όμως και να αρκούμαστε σε συνέδρια και συνελεύσεις. Πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά στην απαξίωση του θεσμού, αυτό είναι πρωτίστως το πρόβλημα της αυτοδιοίκησης σήμερα, η πλήρης απαξίωσή μας και αν χρειαστεί να αντιδράσουμε σε όσα και όσους μας προσβάλλουν ως θεσμό είτε είναι οι περιφέρειες είτε η Κεντρική Διοίκηση. Ας πάψουν πια τα «στρογγυλέματα» που μας έφτασαν εδώ.

Σας ευχαριστώ.